Po gali w Bydgoszczy – Polacy daleko od mistrzostwa

Boks Łukasza może się podobać, i nawet jeśli ten styl nie rokuje zbyt dobrze w walkach z dobrze kontrującymi i mocno bijącymi zawodnikami, to walki Janika z pewnością mogą dostarczać dużo emocji.

Lęki Kołodzieja

Ostatnie występy Pawła Kołodzieja rozczarowują wielu kibiców boksu. Aspirujący do mistrzowskiego tytułu zawodnik z Krynicy, nie potwierdza, że sprosta ciężarowi pojedynku na najwyższym poziomie. Pawłowi problemy sprawiają zawodnicy przeciętni, a za takiego trzeba uznać Cesara Crenza. Mierzący 195 centymetrów Kołodziej, przez ostatnie lata do perfekcji starał się opanować walkę w pełnym dystansie i wykorzystywanie ponadprzeciętnych warunków fizycznych jak na kategorię junior ciężką i trzeba przyznać, że jest to racjonalna strategia. Wydaje się, że z wieloma zawodnikami o sporo mniejszych gabarytach, lub słabych umiejętnościach, ten styl sprawdzał się dość dobrze. Paweł umiejętnie trzymał dystans bijąc systematycznie lewy i prawy prosty, co najczęściej dawało mu pewne zwycięstwo na punkty, bez większego kontaktu z zawodnikiem.

Jednocześnie w kilku wcześniejszych walkach widać było, że Kołodziej nie radzi sobie z nieustającą presją, obroną w półdystansie oraz z zawodnikami którzy przedrą się przez jego ciosy proste. Obserwowaliśmy więc w wykonaniu Pawła odwracanie się plecami w przypadku gdy zawodnik znalazł się za blisko, chaotyczny i nieskoordynowany klincz, niepewne i nieco pokraczne uciekanie z półdystansu. Dodatkowo niezwykle wymowna bywa zawsze mina Pawła, który ewidentnie nie jest zadowolony, gdyby musi walczyć w defensywie lub gdy rywal odważy się położyć ręce na jego twarzy. Mam nawet dziwne wrażenie, że Paweł niespecjalnie potrafi przyjmować ciosy, a jeśli już musi to robić to jest to dla niego zupełnie nieplanowanym elementem walki.

We wczorajszej walce Paweł przyjął kilka mocnych ciosów, i nie wyglądało to najlepiej. Po prawym Crenza z 3 rundy Kołodziej nie upadł, ale z trudem dotrwał do końca rundy. Choć wyłapanie przypadkowego ciosu zdarza się każdemu, to jednak oczekiwania kibiców a także samego promotora co do tej walki były całkiem inne. Kołodziej zawodników pokroju Cesara Crenzo powinien zdominować, najchętniej efektownie nokautując. Tymczasem w kolejnych rundach Paweł starał się za wszelką cenę nie dopuścić do powtórki z 3 rundy, walczył więc możliwie asekuracyjnie, bezpiecznie i jak najdalej od nieco sfrustrowanego tym stylem rywala. Ta taktyka oczywiście przyniosła mu sukces, jednak nikt kto zna boks zawodników, z którymi chciałby walczyć Paweł (czyli Huck, Jones czy Lebiediew) wie, że tak boksujący Kołodziej nie ma najmniejszych szans na pozytywny rezultat. Na mistrzowskim poziomie każdy zdecydowany, mocno bijący, wywierający presję i potrafiący podejści blisko zawodnik prawdopodobnie przełamie psychicznie Pawła. Nie musi oznaczać to porażki, jednak po ostatnich pojedynkach nie można traktować Kołodzieja jako dużą nadzieję na mistrzostwo w swojej kategorii. Oczywiście do mistrzostwa dochodzą różni zawodnicy, więc zdobycie pasa niekoniecznie będzie musiało oznaczać pokonanie takich bydlaków w ringu jak Jones czy Huck, co nie zmienia faktu, że każdy aktualny mistrz świata będzie w stanie trafić Pawła mocnym ciosem. Czy Kryniczanin to zniesie? Można mieć wątpliwości.

Narcyz Szpila

"Spędziłem 30 minut przed lustrem patrząc jak wyglądam" – rzekł szczery jak zawsze Szpila. Nowy wizerunek Artura, choć sympatyzuję z poglądami narodowymi, zupełnie nie przypadł mi do gustu. Artur stracił na efektowności. Pomarańczowy, zawiadiacki strój więzienny zawsze robił spore wrażenie, a szczególnie przed zbliżającymi się walkami w USA sprawdziłby się jako marketingowy magnes. No bo kto w tym sporcie nie kocha złych chłopaków?

Ewolucja postawy i wizerunku Artura nie jest zasadniczo rzecz biorąc zła, ale po prostu efekt końcowy jest słaby. Mówiąc dosadniej i bardziej wprost – szlafroczek jest do zmiany. Artur praktycznie nie był w nim widoczny, a przy Minto wyglądał jak chucherko. Jak wszyscy wiedzą, czarny wyszczupla 🙂 Szpilka w nowym stroju praktycznie zniknął, zamiast błyszczeć i przyciągać uwagę w trakcie wchodzenia do ringu. Tyle o okołoringowej "modzie", przejdźmy do boksu.

Kolejna lekcja pokory

Do znudzenia można powtarzać, że prowadzenie Szpilki jak na polskie warunki jest absolutnie wyjątkowe. Zakontraktowanie Arturowi Briana Minto przed rewanżem z Mollo to znakomite posunięcie. Od początku było wiadomo, że Minto raczej nie sprawi niespodzianki jednak da dobrą i twardą walkę. Po ostatniej walce z Mollo właśnie do tego zachęcałbym promotorów Artura. Szpilce potrzebne są walki z rywalami, którzy sprawiają problemy studząc gorącą głowę Artura, ale fizycznie nie są w stanie zrobić mu krzywdy. Artur po prostu wciąż naraża się na to by ta krzywda mu się stała. Nie inaczej było w sobotniej walce.

Pomimo wielokrotnie powtarzanych deklaracji, ręcę Artura w półdystansie wciąż nie były przyklejone do brody. Może i nie byłoby to złe gdyby potrafił wychodzić z tego bez szwanku, niestety w klinczu i przy linach zdarzało mu się przyjmować czyste ciosy.

Artur walczył w tej walce nieco dziwnie. Miałem wrażenie, że był zdeprymowany brutalną krytyką jego zachowania jaką zapewnił mu w przerwach między rundami trener Łapin. Trenek UKP nie przebierając w słowach wymagał od niego powtarzania ciosów prostych i stałego podnoszenia rąk, ganiąc za gwiazdorskie wybryki sprzed walki. Szpilka chcąc wdrażać zalecenia tracił jakby na atutach w ataku. Mam wrażenie, że myśląc o zaleceniach trenera w obronie, przestawał boksować, dając się notorycznie zapędzać do lin, gdzie Minto radził sobie lepiej od niego. Nie wiem czy to dobra strategia i dobry pomysł, ale być może przełamanie nawyków Artura musi nastąpić właśnie w walce, a nie na niezliczonych treningach. Efekt w walce był jednak słaby.

Na plus można przyjąć, że Artur nieco lepiej bronił się przy linach barkami oraz stosował odchylenia głową, czego nie było w walce z Mollo, gdzie potrafił na sztywno przyjmować mocne sierpowe. 

W ataku Szpilka wyglądał jednak stosunkowo przeciętnie. Tak jak pisałem powyżej, mam wrażenie, że przyczyniły się do tego próby trenera przełamania nawyków Szpili w obronie. Ciosy proste na głowę przy dobrym balansie Minto w pierwszej połowie walki w cale nie były wyjątkowo skuteczne, a wydaje się, że najlepsze i najczystsze trafienia notował Artur zadając kontrujące sierpowe czy ciosy na tułów. Pomimo tego przez całą walkę z narożnika słyszeliśmy "ciosy proste Artur, ciosy proste". Nie śmiałbym polemizować z Fiodorem Łapinem, ale ciekawy jestem opinii innych obserwatorów jak postrzegali skuteczność poszczególnych akcji i podpowiedzi jakie dostawał Szpila w narożniku.

Na minus trzeba też zaznaczyć siłę fizyczną, która w zestawieniu z Minto była jakby niewystarczająca. Artur dawał się przestawiać sporo mniejszemu rywalowi, miał problemy z wydostania się z klinczu czy samą fizycznością filigranowego jak na kategorię ciężką rywala. 24 latek wciąż jednak rozwija się i krzepnie w królewskiej kategorii, niewykluczone że za kilka lat będzie to wyglądało nieco lepiej.

Po walce z Minto trudno nie stwierdzić, że Artur Szpilka nie jest zawodnikiem, od którego w najbliższych latach powinniśmy wymagać wygrywania walk na najwyższym światowym poziomie. Szpilka ma sporo błędów do wyeliminowania, a nie jest też do końca jasny styl, który ma powstać w wyniku zmiany nawyków Artura. Boksujący zza gardy ciosami prostymi Szpilka, nie będzie zawodnikiem mogącym wiele zdziałać. Jasne, bardzo mobilny i ciągle pozostający w ruchu oraz uderzający prostymi Szpilka (jak opanuje w końcu te trzy elementy), będzie dla wielu pięściarzy trudnym do boksowania zawodnikiem. Jednak problem pojawi się przy sporo wyższych zawodnikach, którzy będą dysponować lepszymi warunkami fizycznymi i lepszymi ciosami prostymi bitymi z dobrze wyczuwanego dystansu. Do nich trzeba będzie się zbliżyć, a na to w tej chwili nie widzę recepty i pomysłu w boksie Szpili.

Przy tej charakterystyce i warunkach fizycznych, stosunkowo krótkich rękach Szpilka jest predysponowany do walki w półdystansie, czego mam wrażenie jego sztab trenerski chce uniknąć.  Czy jest to słuszna strategia, zobaczymy. Na razie czeka nas potyczka z Mollo, którą Artur powinien pewnie wygrać nie przyjmując ani jednego czystego sierpowego na szczękę.